سوژه‌ی لاکانی؛ میان زبان و ژوئیسانس، نخستین کتاب فینک و یکی از اساسی‌ترین کتاب‌ها در زمینه‌ی روانکاوی لاکانی است.  این کتاب نظریه‌ی از بنیاد نویی را درباره‌ی سوژه و سوبژکتیویته، آنگونه که در کار ژاک لاکان یافت می‌شود، عرضه می‌کند. شاید مایه‌ی شگفتی باشد، اما لاکان ــ همچون دکارت، کانت، و دیگر متفکران بزرگ مدرنیته ــ سوژه را باور دارد: سوژه‌ی لاکانی «انسان کامل» نیست، بلکه ناتمام است و فقدان دارد، فقدان و دوپارگی خویش را می‌پذیرد و در عین حال می‌داند که دیگری نیز ناتمام است و فقدان دارد. این سوژه همواره در رابطه و در کشاکش با دیگری است؛ غالباً اسیر آن، اما گاه امکان‌ناپذیر روی می‌دهد و دیگری را تغییر می‌دهد، از نو می‌آفریند. این سوژه علتی در جهان فراسو ندارد، بلکه به‌مثابه علتِ خویش پا به هستی می‌گذارد. از ژوئیسانس خود دست نمی‌کشد، بل مسئولیتِ ژوئیسانسِ خویش را به گردن می‌گیرد. این سوژه غالباً اسیر زبان است؛ نمی‌تواند یکبار و برای همیشه دست از زبان و خویشتن‌پرستی بشوید، به درجه‌ی ارادت نایل آید، و تا ابد پاک بماند و آسوده از شکنجه‌ی زبان. سوژه‌ی لاکانی فقط آنگاه می‌تواند از زبان فارغ شود که پیشاپیش بدل به تفاله‌ای شده که برای زبان ناگُواردنی ا‌ست.